ចំណងជើង៖ ដីគឺជាជីវិតសម្រាប់ស្ត្រីមួយចំនួននៅកម្ពុជា

Design with Microsoft

«ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីតនោះទេ។ ខ្ញុំអត់ចេះសរសេរ។ ខ្ញុំមិនមានខ្សែរជាមួយម្ចាស់ដីដ៏មានអំណាច។ ដូច្នេះតើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីបាន? ឥឡូវនេះពួកគេបានទទួលបានដីរួចហើយ។ ​ឥឡូវ​នេះ​ ខ្ញុំគ្មាន​សង្ឃឹម​នឹង​យក​ដីខ្ញុំរបស់មក​វិញ​ទេ ខ្ញុំ​បាត់បង់ក្តី​សង្ឃឹមអស់ហើយ»។ នេះជាពាក្យសម្តីរបស់ស្រ្តីម្នាក់មកពីខេត្តកំពុងឆ្នាំង។

បទសម្ភាសន៍នេះ ដែលបានដកស្រង់ពីការសិក្សាស្រាវជ្រាវមួយ បង្ហាញពីអំពើពុករលួយក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងដីធ្លី ដែលជាធម្មតាពាក់ព័ន្ធនឹងការស៊ីសំណូក និងការឃុបឃិតគ្នារវាងមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និងក្រុមហ៊ុនឯកជន។ ការអនុវត្តទាំងនេះជារឿយៗនាំឱ្យមានការរឹបអូសយកដីធ្លីដោយខុសច្បាប់ពីសហគមន៍ក្រីក្រ។ 

អង្គការសម្ព័ន្ធកម្ពុជាសម្រាប់ការលើកកម្ពស់ និងការពារសិទ្ធិមនុស្ស (លីកាដូ) រាយការណ៍ថា ផ្ទៃដីជាង ២,១លានហិកតា ត្រូវបានប្រគល់ទៅឱ្យក្រុមហ៊ុនកសិកម្មឧស្សាហកម្ម និងអ្នកវិនិយោគបរទេស។

ការ​រំលោភ​យក​ដី​នៅ​កម្ពុជា​ជា​បញ្ហា​រាល​ដាល​ដែល​ប៉ះពាល់​ដល់​ការ​រស់​នៅ​របស់​ពលរដ្ឋ​ជា​ច្រើន។ ខណៈពេលដែលទាំងបុរស និងស្ត្រីទទួលរងពីផលវិបាករបស់ការ​រំលោភ​យក​ដី ស្ត្រីជាទូទៅទទួលរងនូវផលប៉ះពាល់ខ្លាំងជាង។ វិសមភាពនេះកើតចេញពីការពឹងផ្អែកលើសេដ្ឋកិច្ចរបស់ស្ត្រីលើដីធ្លី។

ការពឹងផ្អែកលើផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចលើដីធ្លី៖

នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដីមិនមែនគ្រាន់តែជាទ្រព្យសម្បត្ដិប៉ុណ្ណោះទេ។ វាជាធនធានដ៏សំខាន់ដែលទ្រទ្រង់ជីវភាព ជាពិសេសសម្រាប់សហគមន៍ជនបទ។

ស្ត្រីដែលជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃកម្លាំងពលកម្មនៃវិស័យកសិកម្ម ពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងលើដីសម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតសេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគេ។ យោងតាមរបាយការណ៍របស់ធនាគារពិភពលោកឆ្នាំ ២០១៥ ស្តីពីយេនឌ័រក្នុងវិស័យកសិកម្មរបស់កម្ពុជា ប្រហែល ២.៣ លាន គ្រួសារជាកសិករ ហើយ ៧៥% នៃពួកគេគឺជាស្ត្រី។

នៅពេលដែលដីត្រូវបានរឹបអូសដោយបង្ខំតាមរយៈមធ្យោបាយពុករលួយ ស្ត្រីទាំងនេះបាត់បង់ប្រភពចំណូលរបស់ពួកគេ។ ការបាត់បង់នេះគឺមានការបំផ្លិចបំផ្លាញ ជាពិសេសសម្រាប់គ្រួសារដែលដឹកនាំដោយស្ត្រី ដែលមានភាពងាយរងគ្រោះផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចរួចទៅហើយ។ បើគ្មានដីទេ ស្ត្រីទាំងនេះមានជម្រើសតិចតួច ដើម្បីទ្រទ្រង់គ្រួសាររបស់ពួកគេ ដែលនាំឱ្យមានភាពក្រីក្រ និងអសន្តិសុខស្បៀងកើនឡើង។

ជាឧទាហរណ៍ ជឹម សុផាត មកពីភូមិប្រម៉ា ក្នុងខេត្តក្រចេះ។ សុផាតជាស្រ្តីមេម៉ាយដែលមានកូនពីរនាក់។ បន្ទាប់ពីការរំលោភដីធ្លីដ៏ឃោរឃៅ និងជម្លោះដ៏រ៉ាំរ៉ៃ ជីវិតរបស់សុផាតបានឈានទៅរកភាពក្រីក្រ។ បច្ចុប្បន្ន សុផាត ធ្វើ​ការ​នៅ​ក្រុមហ៊ុន​កៅស៊ូ រក​ចំណូល​បាន ១២០​ដុល្លារ​ក្នុង​មួយ​ខែ ដើម្បី​ផ្គត់ផ្គង់​គ្រួសារ។ 

នេះ​គឺ​ជា​ការ​ផ្ទុយ​ស្រឡះ​ទៅ​នឹង​ស្ថិរភាព​ដីស្រែ​ចម្ការ​ដែល​ធ្លាប់​ផ្តល់​ឱ្យ​សុផាត។ អាជ្ញាធរ​បាន​ផ្តល់ជម្រើសក្នុងការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទីលំនៅ ប៉ុន្តែ​វា​មាន​ចម្ងាយ​ជាង ១០០ គីឡូម៉ែត្រ​ពី​ផ្ទះ​របស់​សុផាត។ សហគមន៍ប្រម៉ា រួមទាំង សុផាត បានច្រានចោលជម្រើសនេះ ហើយបន្តតស៊ូដើម្បីសិទ្ធិរបស់ពួកគេ។

ករណី​នេះ​បង្ហាញ​ថា ការ​បាត់​បង់​ដី​មិន​មែន​គ្រាន់​តែ​ប៉ះពាល់​ដល់​បុគ្គល​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែវាក៏ជះឥទ្ធិពលដល់គ្រួសារទាំងមូលផងដែរ។ ទំនួលខុសត្រូវក្នុងការធានាថាមានអាហារនៅលើតុ និងការមើលថែទាំគ្រួសារធ្លាក់ទៅលើស្ត្រីយ៉ាងខ្លាំង។ បន្ទុកបន្ថែមនេះពង្រីកភាពងាយរងគ្រោះផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគេ ដោយបង្កើតជាវដ្តនៃភាពក្រីក្រ។

ការសន្និដ្ឋាន៖

នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដីមិនត្រឹមតែជាទ្រព្យសម្បិត្តនោះទេ វាជាខ្សែជីវិតដែលសហគមន៍ជនបទពឹងផ្អែកលើ។ ហើយសម្រាប់ស្ត្រីដូចជា ឈឹម សុផាត ការតស៊ូដើម្បីការពារខ្សែជីវិតនេះ គឺជាការតស៊ូដើម្បីជីវិតរបស់ពួកគេ និងអនាគតគ្រួសាររបស់ពួកគេ។

អំពើពុករលួយដែលបានចាក់ឫសនៅក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងដីធ្លីនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលសម្គាល់ដោយការស៊ីសំណូក និងការឃុបឃិតគ្នារវាងមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និងក្រុមហ៊ុនឯកជន បាននាំឱ្យមានការរឹបអូសយកដីដោយខុសច្បាប់ពីសហគមន៍ក្រីក្រ។

ផលប៉ះពាល់នៃវិបត្តិរំលោភយកដីធ្លីនេះ ប៉ះពាល់​ដល់​ការ​រស់​នៅ​របស់​ពលរដ្ឋ​ជា​ច្រើន ប៉ុន្តែវាគឺជាស្ត្រីដែលទទួលបន្ទុកធ្ងន់បំផុត។ 

វាមិនមែនគ្រាន់តែជាការបាត់បង់ដីធ្លីប៉ុណ្ណោះទេ។ វាគឺជាការបាត់បង់ជីវភាព សន្តិសុខ និងក្តីសង្ឃឹម។ ទោះ​បី​ជា​មាន​បញ្ហា​ប្រឈម​យ៉ាង​ខ្លាំង​ក៏​ដោយ ស្ត្រី​ទាំង​នេះ​នៅ​តែ​បន្ត​តស៊ូ​ដើម្បី​យុត្តិធម៌ និង​សេចក្តី​ថ្លៃថ្នូរ។