ចំណងជើង៖ ស្ត្រីកម្ពុជាគឺជា ឆ្អឹងខ្នងសេដ្ឋកិច្ច និងតំណាងសង្គម
- Soriya Theang
- Jul 13, 2024
- 1 min read
Updated: Jul 24, 2024
កម្ទេចក្រណាត់ និងផង់ធូលីផ្សេងៗកំពុងតែហុយវិលវិញពេញក្នុងរោងចក្រកាត់ដេរមួយ រួមជាមួយនឹងក្លិនក្រណាត់និង សម្លេងម៉ាស៊ីនដេរ។ គេឃើញស្ត្រីអង្គុយជាជួរៗ ហើយដៃរបស់ពួកគេកំពុងមម៉ាញិកដេរក្រណាត់ទាំងនោះដោយប្រើម៉ាស៊ីនកាត់ដេរ។
សម្លេងម៉ាស៊ីនដេរ និងពន្លឺភ្លើងអំពូលដែរនៅពីលើក្បាលរបស់ពួកគេ ដែលផ្ទុយស្រឡះពីព្រះអាទិត្យភ្លឺនៅខាងក្រៅ ក្លាយជាពិភពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ នៅកន្លែងធ្វើការ។
ស្ត្រីទាំងនេះ ភាគច្រើនជាឆ្អឹងខ្នងនៃគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ទោះបីជានឿយហត់យ៉ាងណាក៏ដោយ ស្ត្រីទាំងនេះខិតខំប្រឹងប្រែងដេរក្រណាត់ទាំងនោះឲ្យក្លាយទៅជាសម្លៀកបំពាក់ដែលនឹងត្រូវលក់ចេញទៅកាន់ហាងសម្លៀកបំពាក់ល្បីៗ នៅជុំវិញពិភពលោក។ ម្រាមដៃរបស់ពួកគេ ដែលមានភាពរហ័សរហួននិងស្ទាត់ជំនាញ បានកែប្រែក្រណាត់ទាំងនេះទៅជាសម្លៀកបំពាក់ល្បីៗ តាមរយៈម៉ាស៊ីនដេររបស់ពួកគេ ដែលពួកគេមិនអាចទិញពាក់បាន និងត្រូវរោងចក្រលក់ទៅឲ្យមនុស្សដែលពួកគេមិនធ្លាប់ជួប។
ការងាររបស់ស្ត្រីទាំងនេះមិនគ្រាន់តែជាសក្ខីភាពនៃភាពធន់របស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាកត្តាដ៏សំខាន់មួយក្នុងការជំរុញសេដ្ឋកិច្ចកម្ពុជាឆ្ពោះទៅមុខផងដែរ។ ប្រាក់ចំណូលរបស់ពួកគេបានជួយឧបត្ថម្ភដល់គ្រួសាររបស់ពួកគេ ចំណាយសម្រាប់ការសិក្សារបស់កូនៗរបស់ពួកគេ និងរួមចំណែកដល់សេដ្ឋកិច្ចជាតិផងដែរ។ ពួកគេគឺជាផ្នែកដែលមិនអាចខ្វះបាននៃប្រទេសកម្ពុជា។
ស្ត្រីទាំងនេះជាឆ្អឹងខ្នងនៃកម្លាំងពលកម្មរបស់ប្រទេសកម្ពុជា ជាពិសេសក្នុងវិស័យការងារក្រៅប្រព័ន្ធ ដូចជាវិស័យសំណង់ កាត់ដេរ និងទេសចរណ៍ ជាដើម។ ទោះបីជាមានការរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់របស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ស្ត្រីទាំងនេះប្រឈមនឹងអសន្តិសុខការងារ និងការកេងប្រវ័ញ្ច។ ការនេះបាននាំឱ្យមានការតវ៉ាជាញឹកញយ ដោយស្ត្រីបានស្រែកទាមទារឱ្យពួកគេទទួលបានលក្ខខណ្ឌការងារប្រសើរជាងមុន និងប្រាក់ឈ្នួលសមរម្យ។
ផុតកាលកំណត់៖
ការតវ៉ាក្នុងវិស័យសំណង់ កាត់ដេរ និងទេសចរណ៍ ដែលភាគច្រើនគេចាត់ទុកថាជាការងារដែលមានជំនាញទាប និងមានជួលកម្មករស្ត្រី ជារឿយៗទាក់ទងនឹងប្រាក់ឈ្នួលហួសកាលកំណត់។ ចំនួនដ៏ច្រើននៃអ្នកតវ៉ាជាស្ត្រីដែលតំណាងឱ្យបុព្វហេតុក្នុងវិស័យសំណង់ កាត់ដេរ និងទេសចរណ៍ បានឆ្លុះបញ្ចាំងពីចំនួនស្ត្រីដែលកំពុងធ្វើការក្នុងឧស្សាហកម្មទាំងនេះ និងថាតើការងារទាំងនេះអាចមានអសន្តិសុខប៉ុណ្ណា។
ក្នុងការតវ៉ាទាក់ទងនឹងការបើកប្រាក់យឺតដល់កម្មករនៅសំណង់ផ្សារទំនើប DNC ចែម ចាប អាយុ៤០ឆ្នាំ ជាជាងឥដ្ឋ ជាស្ត្រីមកពីខេត្តកំពង់ធំ បាននិយាយថា៖
"យើងមិនបានធ្វើការទេព្រោះយើងកំពុងរង់ចាំទទួលបានប្រាក់ខែរបស់យើង"។ ចែមបានបន្ថែមថា៖ «ម្សិលមិញខ្ញុំបានខ្ចីលុយ២០ដុល្លារដើម្បីបង់ថ្លៃម្ហូបអាហារ។ … ឥឡូវនេះខ្ញុំជំពាក់ប្រាក់គេជិត ១ ពាន់ដុល្លារហើយ»។
នៅឆ្នាំ ២០២០ នៅពេលដែលក្រុមហ៊ុន Canteran Apparel ខកខានមិនបានបើកប្រាក់ឈ្នួលពេញដល់កម្មកររោងចក្រ កម្មករកាត់ដេរជិត ១,០០០ នាក់បានតវ៉ានៅខាងក្រៅរោងចក្រទាមទារឱ្យអ្នកគ្រប់គ្រងបើកប្រាក់ឱ្យពួកគេជាទៀងទាត់។ ស្ត្រីអ្នកតវ៉ាម្នាក់ប្រាប់ VOD នៅពេលនោះថា៖
«កម្មករបាននិយាយថា ពួកគេនឹងប្រឈមមុខនឹងការលំបាកក្នុងការគ្រប់គ្រងការចំណាយប្រចាំថ្ងៃ ដូចជាការជួល ថ្លៃសេវា ថ្លៃសិក្សារបស់កូន និងប្រាក់កម្ចីពីធនាគារ ប្រសិនបើនិយោជករបស់ពួកគេមិនបើកប្រាក់ឈ្នួលពេញ និងទៀងទាត់របស់ពួកគេ»។
ក្នុងអំឡុងពេលវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច កើតឡើងក្នុងពេលជំងឺរាតត្បាត Covid-19 កម្មករនៅភូមិវប្បធម៌កម្ពុជាក្នុងខេត្តសៀមរាបបានប្រឈមនឹងការកាត់ប្រាក់ឈ្នួល ២០% និងបាត់បង់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភអាហារចំនួន ២៥ ដុល្លារក្នុងមួយខែ។ បុគ្គលិករាប់សិបនាក់ រួមទាំង សុខ ស្រីមុំ ដែលបានធ្វើការជាអ្នករាំនៅភូមិវប្បធម៌អស់រយៈពេល ១៧ ឆ្នាំ បាននិយាយថា ក្រុមហ៊ុនមិនមានហេតុផលសម្រាប់ការបិទការិយាល័យសិល្បៈនោះទេ ខណៈដែលកម្មករម្នាក់ទៀតបានពន្យល់ថា៖
«ការបិទ [ការិយាល័យ] មានន័យថា ឥឡូវនេះកម្មករផ្សេងទៀតគឺត្រូវពឹងលើខ្លួនឯង ហើយមិនដឹងថាមុខតំណែងអ្វី [ក្រុមហ៊ុន] អាចបញ្ជូនពួកគេទៅធ្វើនោះទេ និងដោយមិនមានការរៀបចំទុកមុន»។
ការសន្និដ្ឋាន៖
ជារឿយៗ ស្ត្រីក្នុងការតវ៉ាខាងលើ ត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ស្ថិតនៅក្រោមឥទ្ធិពលបរទេស ប៉ុន្តែតាមពិត ពួកគេគឺជាមនុស្សសាមញ្ញ ដែលធ្វើការក្នុងវិស័យការងារដែលអសន្តិសុខ និងគ្មានអំណាចនយោបាយដើម្បីនិយាយ។ ស្ត្រីទាំងនេះធ្វើការតវ៉ាដោយសារពួកគេមិនដឹងទៅធ្វើការទាមទារសម្រាប់បញ្ហាប្រឈមដែលពួកគេប្រឈមមុខតាមវិធីផ្សេងទៀតដោយរបៀបណាទេ។
ស្ត្រីទាំងនេះមានសារៈសំខាន់ចំពោះសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសនេះ ដែលពឹងផ្អែកខ្លាំងលើវិស័យការងារក្រៅប្រព័ន្ធ (ស្មើនឹង ៦២% នៃផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប)។ ក្នុងចំណោមកម្លាំងពលកម្មសរុប ៩៣,១% ជាកម្មករក្នុងវិស័យការងារក្រៅប្រព័ន្ធ ហើយជាងពាក់កណ្តាលជាស្ត្រី។
ប្រទេសកម្ពុជាមិនអាចដំណើរការដោយរលូនដោយគ្មានការចូលរួមចំណែករបស់ស្ត្រីទាំងនេះទេ។ ប៉ុន្តែលក្ខណៈ "ជំនាញទាប" នៃប្រភេទការងារទាំងនេះក៏មានន័យថាស្ត្រីទាំងនេះរងភាពអយុត្តិធម៌ និងត្រូវបានបណ្តេញចេញពីការងារយ៉ាងងាយស្រួល។ ដូច្នេះហើយ ការតវ៉ាគឺជាទម្រង់ការពារខ្លួនដែលពួកគេងាកទៅរក។
ដូច្នេះពេលពួកគេធ្វើការតវ៉ាតាមផ្លូវ ត្រូវចាំថា៖ ពួកគេមិនគ្រាន់តែតវ៉ាទាមទារប្រាក់ឈ្នួលសមរម្យ ឬលក្ខខណ្ឌការងារល្អនោះទេ។ ពួកគេកំពុងតស៊ូដើម្បីការទទួលស្គាល់ ដើម្បីសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ និងសម្រាប់អនាគតដែលការងាររបស់ពួកគេត្រូវបានគេឲ្យតម្លៃ និងគោរព។
ពួកគេជាបេះដូងនៃប្រទេសកម្ពុជា បើគ្មានពួកគេទេ ប្រទេសជាតិយើងនឹងត្រូវបាត់បង់។
Comments